Τὸ παραμύθι ἑνὸς ραγισμένου ἔρωτα~Μενέλαος Λουντέμης.

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνα γραμμόφωνο.
Ἕνα ὁλομόναχο γραμμόφωνο.
Μὰ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἤτανε γραμμόφωνο
καὶ νά ῾ταν μόνο ἕνα τραγούδι,
ποὺ ζητοῦσε ἕνα γραμμόφωνο,
γιὰ νὰ πεῖ τὸ καημό του.

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνας Ερωτας.
Ἕνας ὁλομόναχος Ἔρωτας
ποὺ γύριζε μὲ μία πλάκα στὴ μασχάλη,
γιὰ νὰ βρεῖ ἕνα γραμμόφωνο
γιὰ νὰ πει τὸ καημό του.

«Ἔρωτα μὴ σὲ πλάνεψαν
ἄλλων ματιῶν μεθύσια
καὶ μέσ᾿ τὰ κυπαρίσια
περνᾷς μὲ μι᾿ ἄλλη νιά;
Ἔρωτ᾿ ἀδικοθάνατε,
Ἔρωτα χρυσομάλλη,
ἂν σ᾿ εἶδαν μὲ μιὰν ἄλλη,
ἦταν ἡ Λησμονιά».

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
δὲν ἦταν ἕνας ἔρωτας,
δὲν ἦταν ἕνας πόνος.
Ἦταν μισὸς ἔρωτας -μισὸς πόνος-
καὶ μιὰ μισὴ πλάκα,
πού ῾λεγε τὸ μισό της σκοπό:
«Ἔρωτα μὴ σὲ... Ἔρωτα μὴ σὲ...
ἔρωτα μισέ... ἔρωτα μισέ...»

Θέ μου!
Μὰ δὲ βρίσκεται ἕνα χέρι!
Ἕνα πονετικὸ χέρι,
γιὰ ν᾿ ἀνασηκώσει τὴ βελόνα
καὶ ν᾿ ἀκουστεῖ ξανά,
ὁλόκληρος ὁ Ἔρωτας,
ὁλόκληρο τὸ τραγούδι:

«Ἔρωτα μὴ σὲ σκότωσαν
τὰ μαγεμένα βέλη;
Ἔρωτα Μακιαβέλλι.
Τὰ μάτια ποὺ σὲ λάβωσαν,
μὲ δάκρυα πικραμένα,
καρφιά ῾ταν πυρωμένα
καὶ μπήχτηκαν βαθιά».

______________________________________________________

 ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΑΡΤΕΜΗΣ (Μουσική κι ερμηνεία)

Παιχνίδια του φωτός ~ (Όπως στέλνεις - Γιάννης Τόλιας)

 
Όπως στέλνεις
τον οδυρμό του φωτός
ως άλλη δύση

Διψώ
την αλμύρα των λέξεων
στην ανομολόγητη
συνομιλία των ματιών σου

Εσύ η στέρηση

κι εγώ ο μακρινός

Αγρέλα και αγράμπελη~ Σακελλάρης Καμπούρης

Αγρέλα και αγράμπελη,σφιχταγκαλιασμένες
βράχος εγώ,χωμένος βαθιά στην άμμο

Πέλαγο που αφήνω πίσω μου μπλε
αόρατο να δρασκελά στο χτες

ποιος σφυρηλάτησε τέτοια μορφή αγαπημένη,εμπρός μου;

πόθε μου αμάραντε,λάβα μου κι ουρανέ,θάλασσα μου

σε ασημένιες νυχτιές,σε βροχερά απομεσήμερα,
σε όλου του κόσμου τα λαμπερά πρωινά,
Θα σε δρέψω!

Γυναίκα μου νάσαι,έρωτας,πληγή και γλυκασιά μου

Αναπότρεπτο ~Τάσος Λειβαδίτης.

Όλα δείχναν πως είχε τελειώσει η αγάπη μας.

Τα χάδια μας ξυπνούσαν τώρα πιότερο την ανάμνηση
παρά το ίδιο μας το κορμί. Κι όμως δε θέλαμε να το
πιστέψουμε,επιμέναμε. 

Σκεπάζοντας τις ρωγμές του χρόνου
με όρκους, δάκρυα, ασέλγειες κι άλλες τέτοιες υπέροχες
και μάταιες υπερβολές.

Μα όταν εκείνο το βράδυ

σηκωθήκαμε και ντυθήκαμε σιωπηλά

κι έφυγες χωρίς να σε σταματήσω ή να σε καλέσω πίσω

και το κρεβάτι έμεινε βουλιαγμένο κι αδειανό, σαν ένας τάφος

που ζητάει τον νεκρό του

και βρέθηκες μονάχη στη μέση του δρόμου, κι εγώ

καταμόναχος στην άδεια παγωμένη κάμαρα

έκλαψα, έκλαψα τότε ατέλειωτα

καθώς είδα με τρόμο ξαφνικά, πόσο είχαμε σταθεί για πάντα ξένοι.

                                                                                                                             

Ο Κύκλος της Ψυχής~ Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Κι ύστερα έμεινα εδώ,
σαν μια σταγόνα θάλασσα,
να στεγνώνω κάτω από τον ήλιο του γέλιου σου,
να σου χαρίζω το αλάτι της ψυχής μου

Κι εσύ σαν άλλος Αίολος να φυσάς
και να το ταξιδεύεις στα σύννεφα ψηλά,
να ‘ναι η βροχή τους σαν τα δάκρυα της γης,
αυτά τα γνώριμα, τ’ αληθινά
που μαρτυράνε πάντα κάτι από αλμύρα,
κάτι από τον κύκλο της ψυχής.

21/11/14

Κική Μαυρίδου - Έρωτας σε πρώτο πρόσωπο

''για σένα''

Ερωτεύομαι τις μικρές κινήσεις που με πλησιάζουν

Το τυχαίο άγγιγμα όταν μου δίνεις το ποτήρι 

Το αμήχανο χαμόγελο όταν τα μάτια σου επισκέπτονται 

τα δικά μου 

Μείνε εκεί που είσαι να σε κοιτάξω ακόμη μια φορά

και ακόμη μια  

και μία 

μια 

Δίπλα σου μεγαλώνουν οι ανάσες 

Τα καλοκαίρια ξεχνούν να χειμωνιάσουν 

στέκουν μαζί σου και δεν φεύγουν αν δεν φύγεις

Και 'γω μαζί σου 

να μην αλλάζω εποχή 

Επέστρεφε (Κωνσταντίνος Π. Καβάφης)

« Μιλώ γιατί υπάρχει ένας ουρανός που με ακούει
  Μιλώ γιατί μιλούν τα μάτια σου
  Και δεν υπάρχει θάλασσα δεν υπάρχει χώρα 
  Όπου τα μάτια σου δεν μιλούν

  Τα μάτια σου μιλούν εγώ χορεύω
  Λίγη δροσιά μιλούν κ’εγώ χορεύω
  Λίγη χλόη πατούν τα πόδια μου 
  Ο άνεμος φυσά που μας ακούει »

Φιλί ~ Σίσσυ Αληφραγκή

                                Φιλί                                  

     Στο στόμα.

    Υγρό.

    Διερευνητικό.

    Διαρκείας.

    Διαπεραστικό.

    Πρωτόγνωρο.

    Ασύνορο.

    Ανεξίτηλο.

    Άηθες.

   
 

               

                                                               

''Τα χρόνια της βροχής'' ~ Ορφέας Σπαρτιώτης .

Από την ποιητική συλλογή :
 '' Νυχτερινή περιπλάνηση στις ανταύγειες του φεγγαριού''

Τα χρόνια της Βροχής,

θα μας θυμίζουν

και θα ορίζουν

το Στίγμα μας

Εμείς

που δε νιώσαμε τη δροσιά της βροχής,

μα με την άγρια ομορφάδα της

τρανέψαμε,

αρμενίζουμε στα πέλαγα της προσμονής

κλείνοντας τα μάτια.

μνήμες

που έστεργαν να πλανέψουν τον κόσμο

σαν εικόνες ξεπροβάλλουν

μα το τραγούδι της βροχής

ξεδιαλύνει πάντα τις σκοτεινές θύμησες

των παιδικών μας άστρων

και έτσι

ταξιδιώτες της Ελπίδας γενήκαμε

δοκιμάζοντας τα όρια μας.

Τα πάθη της βροχής (Κική Δημουλά)

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ (Σταύρος Σταυρόπουλος)

    

Έχω πρηστεί απ’ τα ποιήματα

Φύονται εκεί που δεν τα σπέρνει κανείς

Με τη διαδικασία του επείγοντος

One burbon one scotch one beer

Σελιδοδείκτης

Στη ραγδαία επιδείνωση

Της απουσίας σου

Θα χρειαστώ αντιφλεγμονώδη

Εκτός και αν

Οι εξετάσεις αίματος

Δείξουν πάλι εσένα

''Ηδονής οδύνη'' ~ Ελένη Μαρθάρη

Ανάσα της νύχτας το φως
πνιγηρό το σκοτάδι της μέρας
ζωντανεύεις τον θάνατο μου 
θανατώνεις την ζωντάνια μου 

ας λείπει η ηδονή που κερνάς
συνοδεύεται πάντα από οδύνη ...