Τὸ παραμύθι ἑνὸς ραγισμένου ἔρωτα~Μενέλαος Λουντέμης.

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνα γραμμόφωνο.
Ἕνα ὁλομόναχο γραμμόφωνο.
Μὰ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἤτανε γραμμόφωνο
καὶ νά ῾ταν μόνο ἕνα τραγούδι,
ποὺ ζητοῦσε ἕνα γραμμόφωνο,
γιὰ νὰ πεῖ τὸ καημό του.

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνας Ερωτας.
Ἕνας ὁλομόναχος Ἔρωτας
ποὺ γύριζε μὲ μία πλάκα στὴ μασχάλη,
γιὰ νὰ βρεῖ ἕνα γραμμόφωνο
γιὰ νὰ πει τὸ καημό του.

«Ἔρωτα μὴ σὲ πλάνεψαν
ἄλλων ματιῶν μεθύσια
καὶ μέσ᾿ τὰ κυπαρίσια
περνᾷς μὲ μι᾿ ἄλλη νιά;
Ἔρωτ᾿ ἀδικοθάνατε,
Ἔρωτα χρυσομάλλη,
ἂν σ᾿ εἶδαν μὲ μιὰν ἄλλη,
ἦταν ἡ Λησμονιά».

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
δὲν ἦταν ἕνας ἔρωτας,
δὲν ἦταν ἕνας πόνος.
Ἦταν μισὸς ἔρωτας -μισὸς πόνος-
καὶ μιὰ μισὴ πλάκα,
πού ῾λεγε τὸ μισό της σκοπό:
«Ἔρωτα μὴ σὲ... Ἔρωτα μὴ σὲ...
ἔρωτα μισέ... ἔρωτα μισέ...»

Θέ μου!
Μὰ δὲ βρίσκεται ἕνα χέρι!
Ἕνα πονετικὸ χέρι,
γιὰ ν᾿ ἀνασηκώσει τὴ βελόνα
καὶ ν᾿ ἀκουστεῖ ξανά,
ὁλόκληρος ὁ Ἔρωτας,
ὁλόκληρο τὸ τραγούδι:

«Ἔρωτα μὴ σὲ σκότωσαν
τὰ μαγεμένα βέλη;
Ἔρωτα Μακιαβέλλι.
Τὰ μάτια ποὺ σὲ λάβωσαν,
μὲ δάκρυα πικραμένα,
καρφιά ῾ταν πυρωμένα
καὶ μπήχτηκαν βαθιά».

______________________________________________________

 ΑΝΔΡΕΑΣ Α. ΑΡΤΕΜΗΣ (Μουσική κι ερμηνεία)

Παιχνίδια του φωτός ~ (Όπως στέλνεις - Γιάννης Τόλιας)

 
Όπως στέλνεις
τον οδυρμό του φωτός
ως άλλη δύση

Διψώ
την αλμύρα των λέξεων
στην ανομολόγητη
συνομιλία των ματιών σου

Εσύ η στέρηση

κι εγώ ο μακρινός

Αγρέλα και αγράμπελη~ Σακελλάρης Καμπούρης

Αγρέλα και αγράμπελη,σφιχταγκαλιασμένες
βράχος εγώ,χωμένος βαθιά στην άμμο

Πέλαγο που αφήνω πίσω μου μπλε
αόρατο να δρασκελά στο χτες

ποιος σφυρηλάτησε τέτοια μορφή αγαπημένη,εμπρός μου;

πόθε μου αμάραντε,λάβα μου κι ουρανέ,θάλασσα μου

σε ασημένιες νυχτιές,σε βροχερά απομεσήμερα,
σε όλου του κόσμου τα λαμπερά πρωινά,
Θα σε δρέψω!

Γυναίκα μου νάσαι,έρωτας,πληγή και γλυκασιά μου

Αναπότρεπτο ~Τάσος Λειβαδίτης.

Όλα δείχναν πως είχε τελειώσει η αγάπη μας.

Τα χάδια μας ξυπνούσαν τώρα πιότερο την ανάμνηση
παρά το ίδιο μας το κορμί. Κι όμως δε θέλαμε να το
πιστέψουμε,επιμέναμε. 

Σκεπάζοντας τις ρωγμές του χρόνου
με όρκους, δάκρυα, ασέλγειες κι άλλες τέτοιες υπέροχες
και μάταιες υπερβολές.

Μα όταν εκείνο το βράδυ

σηκωθήκαμε και ντυθήκαμε σιωπηλά

κι έφυγες χωρίς να σε σταματήσω ή να σε καλέσω πίσω

και το κρεβάτι έμεινε βουλιαγμένο κι αδειανό, σαν ένας τάφος

που ζητάει τον νεκρό του

και βρέθηκες μονάχη στη μέση του δρόμου, κι εγώ

καταμόναχος στην άδεια παγωμένη κάμαρα

έκλαψα, έκλαψα τότε ατέλειωτα

καθώς είδα με τρόμο ξαφνικά, πόσο είχαμε σταθεί για πάντα ξένοι.

                                                                                                                             

Ο Κύκλος της Ψυχής~ Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Κι ύστερα έμεινα εδώ,
σαν μια σταγόνα θάλασσα,
να στεγνώνω κάτω από τον ήλιο του γέλιου σου,
να σου χαρίζω το αλάτι της ψυχής μου

Κι εσύ σαν άλλος Αίολος να φυσάς
και να το ταξιδεύεις στα σύννεφα ψηλά,
να ‘ναι η βροχή τους σαν τα δάκρυα της γης,
αυτά τα γνώριμα, τ’ αληθινά
που μαρτυράνε πάντα κάτι από αλμύρα,
κάτι από τον κύκλο της ψυχής.

21/11/14