* Λόγου Αντάμωμα * ~ Ελένη Μαρθάρη - Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου .

Λέξεις 
που απρόσκλητοι αγέρηδες 
μου σκόρπισαν 
συμμάζωξέ μου,
να πάψουν τα φωνήεντα 
ασκόπως να κραυγάζουν 
και μοναχά, 
βουβά κι αλλόκοτα 
τα σύμφωνα να φέρονται. 

Ελένη Μαρθάρη

Όντας απών, 
σκαριφίζεις σύμφωνα 
στης μοναξιάς μου τον μπερντέ 
κι εξωραϊζεις τη θλίψη. 

Έσο παρών 
να σου διδάξω 
τον ήχο των φωνηέντων 
να μάθεις τη λαχτάρα να περιγράφεις. 

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

'' Γυμνὸ σῶμα '' ~ Γιάννης Ρίτσος

Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.

Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.

Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.

Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.

Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.

Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;

Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο
παρόν.

Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.

Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.

Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;
Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

Ἀθήνα 24.9.80

'' Να μην ξεχάσω '' ~ ΄' Ένα δάκρυ '' - Ιωάννα Κρανίτη .

Ανάποδα έδειχναν οι δείκτες
 ανάποδα γυρνούσε 
κι η ζωή μου ολάκερη. 

 Καταμεσής στο άγνωστο 
η απλωμένη ερήμωση 
και δυο σταγόνες αίμα μου ζεστό. 
 Όσο να φέξει 
είχε φανεί η  απόφαση, 
είχα ξοδέψει και μελάνι και χαρτί, 
να μην παραδοθώ, 
μονάχα αυτό να μην ξεχάσω...

Ώρα δική μου ύστερη 
 Ώρα κατοπινή 
Καθώς οι λεπτοδείκτες 
μετρούν παράωρα 
κι η σκονισμένη πόλη 
απρόθυμα σιωπά 
 Δυο λέξεις πρόχειρες 
ανάμεσα στο όχι και στο ναι 
μια χειραψία κι ένα φτερούγισμα 
αποδημητικής προοπτικής 
 Ένα δάκρυ όλη μέρα ο ουρανός 
 κι ακόμα να στάξει...

~ γραφής δρώμενα ~ Όρφέας Σπαρτιώτης .

video : με 3 ποιήματα του Όρφέα Σπαρτώτη .

α) Νυχτερινή διαδρομή. β) Σαββάτο βράδυ .γ) Απουσία .

  

'' Αέναη διαδρομή '' - Όρφέας Σπαρτιώτης ~ Ελένη Μαρθάρη

( Πίνακας : Μαρία Σταμάτη )

Πριν τη Δύση
βρέφη θα ξαναγενούμε 
στην αγκάλη μιας νέας Ανατολής. 
Νύχτα αφέγγαρη 
θα κινήσουμε,
λιόχαρες να ανταμώσουμε γραμμές. 
Παγίδες φωτός 
στο σκοτάδι να στήσουμε. 

Αντίστροφα τη Ζωή να ζήσουμε ...
/
Ορφέας Σπαρτιώτης

Μέρα ,
στα χνάρια της απουσίας σου. 
Λιόγερμα, 
αχνοφαίνεται η σκιά σου. 
Λαχτάρα
Νύχτας ατέρμονης.
Απουσίας διαδρομή
πάθους προορισμός.

Ας ξημερώσει ξανά ...
/
 Ελένη Μαρθάρη

'' ΕΜΕΙΣ '' - Όρφέας Σπαρτιώτης ~ Μαρία Σταμάτη .

( Πίνακας : Μαρία Σταμάτη )

Εμείς
που δε νιώσαμε της δροσιά της βροχής,
μα με την άγρια
ομορφάδα της
τρανέψαμε,
αρμενίζουμε στα πέλαγα της προσμονής 
κλείνοντας τα μάτια,
μνήμες που έστεργαν να πλανέψουν τον κόσμο σαν εικόνες ξεπροβάλλουν.

Μα το τραγούδι της βροχής ξεδιαλύνει πάντα 
τις σκοτεινές θύμησες 
των παιδικών μας άστρων 
και έτσι ταξιδιώτες 
της Ελπίδας γενήκαμε 
δοκιμάζοντας τα όρια μας. 

Όρφέας Σπαρτιώτης


Από την ποιητική συλλογή 

''Νυχτερινή περιπλάνηση 
στις Ανταύγειες του Φεγγαριού''

Είναι μυστήριο... 
η πλυμμύρα της τρυφεράδας 
η οδύνη της κατανόησης 
της σιωπής η φρόνηση 
η αστραπή στο βλέμμα 
η επαφή 
το νοιάζομαι 
το σ' ακούω 
χάθηκαν σε δάσος ξορκισμένων συνειδήσεων νοτισμένοι ανεμοδέκτες 
σε έρημα λιμάνια περιθωρίου. 
Είναι καινούριες τούτες οι αισθήσεις που αποκτήσαμε . 
Κι αν είναι άβαρο το σάπιο και επιπλέει πολυστολίζεται και το καταλαβαινεις.

Είναι ανήθικο
του ξεπεσμού 
τα τύμπανα 
να δοξάζουν τα πελώρια . 

Έκρυψαν 
των κοραλλιών 
το σχήμα 
τόσων χιλιάδων χρόνων αμαρτίες. 
Για όσο οι οιωνοί 
μας καταδέχονται 
οι ανοιχτές φτερούγες φτάνουν. 
Γιατί των ιερόσυλων 
η προσβολή στέκεται απόμερα όταν στου ταπεινού τα όνειρα μιλάνε 
οι Φωνές του Κόσμου.

Μαρία Σταμάτη  

Από την ποιητική συλλογή 

'' Νυχτωδία ''

'' Ρεύμα '' ~ Manolis ~ ( Μανώλης Αλυγιζάκης ) .

Με υπομονή κι επιμονή

κράτησες τη ζωή σου ανάμεσα 

σε πλημμυρίδα χαρωπή 

κι άμπωτη μελαγχολική, 

συχνά πήγες μπροστά 

και πίσω αμέτρητες φορές 

κι έδωσες και πήρες 

και δίδαξες κι έμαθες 

ίσαμε την υγρή εκείνη 

όχθη του ήρεμου Αχέροντα 

με το μεθυστικό ρυθμό του 

προς μια κατεύθυνση 

την τελική, 

που πιθανόν και να μην είναι 

έχεις να δείς ακόμα τόσα 

κι έχεις να πείς πολλά 

ακόμα τόσες ν’ αγκαλιάσεις 

χαρές και λύπες 

πρέπει λοιπόν να υπάρχει 

κι άλλη μια φορά. 

Σίγουρα πρέπει να υπάρχει. 

Οπωσδήποτε 

πρέπει
________

With persistence and patience 

you coached your body 

to the ebb and slow 

current of melancholy tide 

often you went forth and 

many a time you reclined back 

taking and giving 

learning and teaching 

until the final Acheron 

with its undulating end 

going one direction 

and you know 

this better not be the final 

still you have 

many things to see 

many goals to pursue 

still you have 

many people to touch 

joys and sorrows to live 

then, there must be 

another time 

there must be 

it must
________

  From the book 
  Nostos and Algos

'' Νυχτικό '' ~ Manolis ( Μανώλης Αλυγιζάκης )

Το νυχτικό σου ακουμπά στο πάτωμα
και του κορμιού σου το περίγραμμα
ολοφάνερα αιθέριο που
η δροσιά ανελέητα πολιορκεί
τις γάμπες σου και διατάζει
την κάθε κίνησή τους 

κι εγώ
μιαν εκκλησιά να χτίσω πεθυμώ
να μοιάζει του κορμιού σου
και με το ιερό να στέκεται
ανάμεσα στ’ ολόασπρο κενό
που διαγράφουν οι γλουτοί σου
και σε σημείο προσκυνήματος
για τις ερχόμενες γενιές
μια εικόνα θα κρεμάσω
ψηλά εκεί που ο θυμός καταλαγιάζει
κι η ήβη σου
αλάθητος κριτής
των ζωντανών και των νεκρών

 GOWN

Your gown touches the ground
outline of your body
visible deliciously ethereal
breeze voraciously besieges your legs
dictating their every move and
I want to build a church
to match your angelic shape
an altar to erect
atop the inviting space
designed by your thighs and
point of reverence for
the upcoming generations
an icon to place high up
where the anger subsides and
your mound stands
unerring judge of both
the dead and the alive

~

Ο Μανώλης Αλυγιζάκης, γνωστός στους λογοτεχνικού κύκλους του Καναδά ως Manolis, είναι ένας από τους πολυγραφέστερους ομογενείς οι οποίοι ασχολούνται με την ποίηση και λογοτεχνία.

'' Ταξίδευε '' Μαργαρίτα Θεοτοκάτου .

Ένα ταξίδι ήθελες νάταν όλες οι στιγμές σου,
να φεύγεις , να προστατεύεις τον εαυτό σου .

Να ορθώνεις αποστάσεις πάντα.  

Από τι αλήθεια ;

Κάθε σταθμός σου , ήταν και μια ανακωχή , με ό,τι είχες απορρίψει . 

Γιατί έδινες ευκαιρίες στον εαυτό σου, να φιλτράρει πάλι εδραιωμένες απόψεις .

Να ανιχνεύσει  πιθανές πλάνες .

Κι αυτές οι ανακωχές ήταν πάλι τα μεγαλύτερα λάθη .

Γι' αυτό…..ταξίδευε..............!!!! 

'' Στην Θαλπωρή των Ανέμων '' ~ Ιωάννα Κρανίτη .

Καμιά φορά
ανοίγει μέσα μου
κόσμος αέναης σιωπής,
γη χέρσα και τραχιά ... 

Στο video τρία ποιήματα της Ιωάννας Κρανίτη !

"Αέναη Σιωπή"

"Θα 'ναι"

"Σ' ένα μαχαίρι"

 

''Αύρα Θαλασσινή'' - Στίχοι : Όρφέας Σπαρτιώτης

Πάμε ! Φύγαμε !
πάμε ... φύγαμε...
μ' άνεμο σιμά, στα πέρατα μακρυά.

Αύρα θαλασσινή
θα μας οδηγεί
με ρότα την ζωή, την καρδιά. 

Αύρα θαλασσινή
θα μας οδηγεί
κυλάν οι μέρες μας, στην σιωπή.

Πόλεις του νερού,

πόλεις του βυθού,
που μας πηγαίνουν και μας κυβερνούν,
στα πέρατα μακρυά.

 Θα κινήσουμε, αρμενίζουμε
καθώς οι νύχτες, λυτρώνουν τα θεριά

Αύρα θαλασσινή

θα μας οδηγεί
με ρότα την ζωή , την καρδιά.

Αύρα θαλασσινή
θα μας οδηγεί
κυλάν οι μέρες μας, στην σιωπή.

'Ο,τι κι αν ζήσουμε, μέσα στη ζωή,
τ' όνειρο άπιαστο, πάντα θάναι κει.

 Πάμε ! Φύγαμε !
πάμε ... φύγαμε ...
στα πέρατα μακρυά.

Ερμηνεία : Εβίτα Πετράκη - Στίχοι : Όρφέας Σπαρτιώτης - Σύνθεση : Έλενα Τερνιώτη

 Για να ακούσετε το τραγούδι απενεργοποιήστε την μπάρα μουσικής στην κορυφή του ιστολογίου.

''ΤΟ ΛΥΠΗΜΕΝΟ ΣΥΝΝΕΦΟ Ή ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΒΡΕΞΕΙ'' ~ Ιωάννα Κρανίτη~

Ήταν κάποτε ένα σύννεφο, μικρό και ανέμελο, άσπρο σαν χουφτίτσα από βαμβάκι. Ολημερίς γυρνούσε στον ουρανό παίζοντας με τις ηλιαχτίδες. Παρατηρούσε τα δέντρα, μίλαγε με τα πουλιά κι ένα σωρό ιδέες σκαρφιζόταν συνεχώς για να περνάει η μέρα του ευχάριστα.

 Εκείνη τη μέρα όμως κάτι διαφορετικό συνέβαινε στο συννεφένιο μυαλουδάκι του... Είχε μάθει αποβραδίς πως ένας είναι ο προορισμός για κάθε σύννεφο που σέβεται τον εαυτό του: να γίνει βροχή… Βροχή!... σιγανή, δυνατή ή καταιγίδα δεν έχει σημασία... 

Μα έλα, όμως, που το συννεφάκι μας δεν συμφωνούσε και πολύ μ’ αυτόν τον προορισμό ή μάλλον, δεν συμφωνούσε καθόλου.! Γιατί πως ν' αφήσει τον κόσμο που γνώριζε, τις βόλτες που θα μείνουν αξέχαστες, τις ηλιαχτίδες, τα δέντρα και τα πουλιά, για να γίνει σταγόνες. Κι έπειτα, τι ζωή θα ήταν αυτή, μόνο να περιμένει να γίνει βροχή.  Αυτά και άλλα πολλά σκεφτόταν και φούσκωνε από λύπη το βαμβακένιο σώμα του...   

- Εεε, θα σκάσεις έτσι όπως πας! του φώναξε ένα σύννεφο από παραδίπλα. Όλο φουσκώνεις και φουσκώνεις, τι σου συμβαίνει πια και έχεις τέτοια λύπη σήμερα;

- Προσπαθώ να δω τι θα κάνω με τη ζωή μου... απάντησε το συννεφάκι.

- Τι…;! Πως…; Χα, χα, χα!! Γέλασε με δύναμη το σύννεφο από παραδίπλα. Που ακούστηκε καλέ αυτό, σύννεφο-συννεφάκι και να ψάχνεις τι θα κάνεις με τη ζωή σου; 
Βροχή θα γίνεις, να τι ! Βροχή, όπως όλα τα σύννεφα του κόσμου !

- Ναι, αλλά μη γελάς... Μη γελάς, γιατί εγώ δεν θέλω μόνο αυτό από τη ζωή μου…!

- Μπααα... κορόιδεψε το σύννεφο από παραδίπλα. Και τι θέλεις, παρακαλώ..;

- Εεεε, ασε με! Αυτό σου λέω τόση ώρα. Δεν ξέρω τι θέλω, μα θα το βρω ! φώναξε με πείσμα και κύλησε μακριά στο γαλάζιο ουρανό...
   ''Τσ, τσ, τσ…! Αυτά τα νέα συννεφάκια όλο περίεργες ιδέες είναι! Τι να πεις, μικρό είναι ακόμα, θα του περάσει'' σκέφτηκε φωναχτά το σύννεφο από παραδίπλα και γύρισε με χάρη να κοιτάξει τον ορίζοντα.

Εκείνο που ήξερε καλά ήταν πως τα σύννεφα γίνονται βροχή, χρόνια τώρα και ποτέ κανένα δεν βρέθηκε να σκεφτεί να γίνει κάτι άλλο. Άλλωστε, αυτός είναι ένας σπουδαίος προορισμός, μια και όλοι γνωρίζουμε πως η βροχή είναι ευλογία για τη γη, τα φυτά, τα ζώα και τους ανθρώπους.   

Το συννεφάκι, 

κυλώντας και κυλώντας στον ουρανό, βρέθηκε μπροστά στο σπίτι του. 

- Καλώς το συννεφοκανακάρη μου! Φώναξε χαμογελαστά η μαμά-σύννεφο. 
Μα τι έχεις εσύ καλό μου; είπε με ανησυχία.
  
- Αχ, μαμά... Γιατί δεν με καταλαβαίνει κανείς; Θέλω να βρω τι θα κάνω στη ζωή μου μα, όταν το λέω στα άλλα σύννεφα, γελάνε μαζί μου...

- Μμμ... Τι θα κάνεις στη ζωή σου, ε;

- Ναι, μαμά. Το ξέρω πως όλα τα σύννεφα γίνονται βροχή μα δεν θέλω να συμβεί μόνο αυτό. Κάτι πρέπει να βρω και να κάνω στη ζωή μου μέχρι τότε! 

Η μαμά-σύννεφο κοίταξε σοβαρά και με αγάπη τον συννεφοκανακάρη της. Ιδέα της ήταν ή πράγματι το συννεφάκι της ήταν τόσο διαφορετικό από τα άλλα συννεφάκια του ουρανού; 

- Καλό μου, μη δίνεις σημασία στα άλλα σύννεφα. Εσύ είσαι ένα έξυπνο συννεφάκι και είμαι σίγουρη πως θα βρεις αυτό που ζητάς. 

- Αλήθεια μαμά; Είπε με λαχτάρα το συννεφάκι.

-Αλήθεια, γλυκό μου, είπε εκείνη και φούσκωσε από τρυφερότητα.
 Ειιι, μα που πας...; του φώναξε καθώς εκείνο κύλησε μακριά της στον ουρανό. Ίσα που πρόλαβε ν’ ακούσει τη φωνή του:

- Δε θα αργήσω, μανούλα... 
  
''Αχ, αυτό το συννεφάκι μου...'' σκέφτηκε η μαμά-σύννεφο, ''πως δεν μοιάζει καθόλου με τα άλλα...και πως φοβάμαι μη μου αρρωστήσει, έτσι όπως γυρίζει όλη μέρα στον ουρανό...''   

Εκείνο το πρωινό, το μικρό μας συννεφάκι ταξίδεψε πολύ στον ουρανό. Κυλούσε και κυλούσε συνεχώς, ξανά και ξανά, με το μυαλό του γεμάτο σκέψεις και τα ματάκια του ορθάνοιχτα. Ήταν πολύ λυπημένο και με τίποτα, μα με τίποτα στον κόσμο, 
δεν ήθελε να βρέξει. 

Στάθηκε πάνω από ένα χωραφάκι κι έπαιζε με τη σκιά του, πάνω από τα στάχυα, πάνω από τα δέντρα, πάνω από τον γεωργό που κουρασμένος, σκούπιζε το ιδρωμένο πρόσωπό του. 

''Αυτή κι αν είναι δύσκολη δουλειά ! Να είσαι μέσα στον ήλιο και ούτε σκιά, ούτε τίποτα...'' σκέφτηκε το συννεφάκι και καθώς αναστέναζε βαθιά, άστραψε στο μυαλό του μια ιδέα!
   
'' Θα σταθώ από πάνω του, θα του κάνω σκιά για να δουλέψει πιο ευχάριστα!''   

Έτσι κι έκανε λοιπόν. Όσο περισσότερη σκιά του έκανε, τόσο πιο ξεκούραστα δούλευε ο γεωργός. Τι χαρά ήταν αυτή για το συννεφάκι μας!!! 
Πρώτη φορά στη ζωή του ένιωθε πως έκανε κάτι χρήσιμο! 
  
 - Σε ευχαριστώ, καλό μου συννεφάκι, σε ευχαριστώ !!! 
ψιθύρισε ο κουρασμένος γεωργός. 
'' Εγώ σ’ ευχαριστώ'', ήθελε να πει το συννεφάκι αλλά δεν μπορούσε. Βλέπετε, τα σύννεφα μπορούν να ακούσουν τους ανθρώπους αλλά όχι οι άνθρωποι τα σύννεφα...   

Λίγο παρακάτω, εργάτες δούλευαν σε μια οικοδομή. Στάθηκε από πάνω τους και χάζευε τι γρήγορα και όμορφα έχτιζαν το σπίτι. 
Ένας από αυτούς φώναξε ξαφνιασμένος.
  
- Που βρέθηκε, καλέ, το σύννεφο μέσα στο λιοπύρι... Αχ, και είχαμε ανάγκη από λίγη σκιά.... 

Το συννεφάκι στάθηκε, στάθηκε στον ουρανό ώρα πολλή. Κοιτούσε την οικοδομή που όλο και μεγάλωνε. Κοιτούσε τους εργάτες και τους ακολουθούσε με το συννεφένιο του κορμάκι.    

Εκεί κοντά μια παρέα παιδιών έπαιζε στην αυλή μιας πολυκατοικίας. Το συννεφάκι πλησίασε και στάθηκε από πάνω τους. Χοροπηδούσαν τα παιδιά, χοροπηδούσε και το συννεφάκι. Σκιές έφτιαχνε το συννεφάκι, τις σκιές κυνηγούσαν τα παιδιά! 

Καλέ, τι χαρές είναι αυτές!!! Τι παιχνίδια έκαναν!!! Κι όταν έπεσαν στη γη από την κούραση, το συννεφάκι που από κούραση δε γνωρίζει, άρχισε να κάνει σκέρτσα και καμώματα στον ουρανό. Άλλαζε σχήματα, κυλούσε, φούσκωνε και ξεφούσκωνε!   

Όταν γύρισε σπίτι ήταν η ώρα περασμένη. Η μαμά-σύννεφο είχε φουσκώσει από την ανησυχία της τόοοοοσο πολύ που κόντευε να σκάσει...

- Μαμά, μαμά!!! μπήκε φωνάζοντας το συννεφάκι, που κάθε άλλο 
παρά λυπημένο φαινόταν πια.   

- Μα που είσαι επιτέλους... φώναξε η μαμά-σύννεφο και άρχισε να σκουραίνει από το θυμό της. Νηστικό όλη μέρα και γυρίζεις στους ουρανούς!!! 

- Μαμά, μαμά!!! βρήκα τι θα κάνω στη ζωή μου!!!   

- Εεε...; Πως....; ξαφνιάστηκε  η μαμά-σύννεφο και στάθηκε ακίνητη στον ουρανό.   

- Ναι, μαμά!!! Το ξέρω πως όλα τα σύννεφα γίνονται βροχή μα, μέχρι τότε, δεν θα στέκομαι απλά στον ουρανό. Θέλω να δίνω χαρά, να δίνω χαρά! 
Θέλω να γίνω χρήσιμο και αυτό θα γίνω!!!   

Η μαμά-σύννεφο δεν πίστευε στ’ αυτιά της.... Αχ, ο συννεφοκανακάρης της.... που, έτσι καθώς όρμησε στην αγκαλιά της, εκείνη φούσκωσε τόσο πολύ από υπερηφάνεια που... στο ''τσακ'' την γλύτωσε και δεν έγινε βροχή εκείνο το βράδυ...

6ος Πανελλήνιος Διαγωνισμός συγγραφής παραμυθιού ''Ονειρούπολης'' Δράμας – 1ο βραβείο 

                                          Το παραμύθι έχει ήδη εκδοθεί από τον Δήμο Δράμας         

foto :Nino Chakvetadze's Art

''Φυλακισμένες λέξεις'' ~ Μαργαρίτα Θεοτοκάτου

Κι έκανα τις λέξεις βιβλίο.

Ήθελα να τις φυλακίσω σ' ένα  ''κορμί''.

Να τόχω δικό μου.

Να τ' αγγίξω, νάχω κάτι από σένα

να ξαπλώνω μαζί του 

κι όμως δεν έχω τίποτε.

Ξεφυλλίζοντας πως μπορεί ένας ήχος χαρτιού
να γίνει φωνή κι ανάσα
πως μπορούν

τα σύμφωνα και τα φωνήεντα
να γίνουν βλέμματα
που θα ζεστάνουν την ψυχή σου
πως γίνεται το χαρτί αγκαλιά ;

Κι όταν σε ψάχνω ανατρέχω 

 στις ΣΚΟΡΠΙΕΣ σελίδες…. 

Ναι, προσπέρασα πολλές λέξεις,

μα και πολλές δεν τις βρήκα πουθενά .

Κι έτσι έγιναν ΣΚΟΡΠΙΕΣ κι οι σκέψεις μου .

Ποια δύναμη να βρω να τις μαζέψω,  

να τους δώσω εικόνα, 

μήπως συγκροτημένες με βγάλουν στην ακτή 

να μπορέσουν τα χέρια μου ν' ακουμπήσουν 

τη γη που απαρνήθηκα .

Για έναν ήλιο που με φώτισε και με ζέστανε

 για έναν ουρανό που μου χαμογέλασε 

κι όμως εκεί πάνω κινδύνευσα .

Μα στη γη δεν πετάω. 

Μόνο, αράζω -  βαλτώνω - μουχλιάζω.

 Μου λείπει ο αέρας από ένα πέταγμα 

μου λείπουν όλα αυτά που δεν έζησα

και που στριφογυρίζουν στο μυαλό.

Και είναι πόνος, είναι λύπη , είναι απόγνωση, 

είναι η ζωή που φεύγει  και φωνάζει 

«τρέξε να προλάβεις»  

 κι είναι  ένας κόμπος που σε πνίγει στο λαιμό 

και προσπαθείς κι αυτή τη νύχτα να κοιμηθείς

γιατί είναι αδύνατον πια να σκεφτείς ...

μόνο νιώθεις .