Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

''Αναγέννηση ενός επιλόγου'' ~ Όρφέας Σπαρτιώτης / Σακελλάρης Καμπούρης .



Όρφέας Σπαρτιώτης

Κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος του ονείρου 
ακροβολίζοντας τους
ανέμους
στα σημείατου πάθους, 
 έχοντας για συντροφιά λίγα 
σκόρπια άστρα που γαλουχήθηκαν να μας 
φωτίζουν, 
περιμένοντας τον κύκλο του 
τελευταίου χορού να ανοίξει για πάντα . 

 στον Σακελλάρη Καμπούρη.
Σακελλάρης Καμπούρης

τα κύτταρά μου,είναι ζυμωμένα με
 νοσταλγία γιατί, εγώ γεννήθηκα για να γινώ ποιητής 
μα, στη βραδινή συμφωνία,όταν τα ρίγη θρυμματίζουν τις φλέβες μου, 
εγώ, βλασταίνω ηλίθιος... τι κι αν οι στίχοι,σκοντάφτουν στο στήθος μου...;
 το παραπέρα στη ζωή,
είναι η ολότητα της ατέλειας, 
την ώρα που τεχνουργεί το απόλυτο, δοξάζοντας την άγρια στύση του βαθύτερου,
 στις αφροδίσιες μεταπτώσεις των αχράντων του δειλινού
... δυό σύννεφα άσπρα,ξάπλωσαν στους κροτάφους μου, καιρό τώρα... 
σε λίγο θα βρέξει... μανιώδης γαλήνη κοχλάζει μέσα μου... ομιχλώδες τοπίο... μ'έχασες; ας χαθώ... ποιητής,ποτέ μου δεν γίνηκα ...άρα,ποτέ δεν γεννήθηκα...

το ποίημα,είναι αφιερωμένο στον συνοδοιπόρο,αδερφό, Ορφέα Σπαρτιώτη.