''Φυλακισμένες λέξεις'' ~ Μαργαρίτα Θεοτοκάτου

Κι έκανα τις λέξεις βιβλίο.

Ήθελα να τις φυλακίσω σ' ένα  ''κορμί''.

Να τόχω δικό μου.

Να τ' αγγίξω, νάχω κάτι από σένα

να ξαπλώνω μαζί του 

κι όμως δεν έχω τίποτε.

Ξεφυλλίζοντας πως μπορεί ένας ήχος χαρτιού
να γίνει φωνή κι ανάσα
πως μπορούν

τα σύμφωνα και τα φωνήεντα
να γίνουν βλέμματα
που θα ζεστάνουν την ψυχή σου
πως γίνεται το χαρτί αγκαλιά ;

Κι όταν σε ψάχνω ανατρέχω 

 στις ΣΚΟΡΠΙΕΣ σελίδες…. 

Ναι, προσπέρασα πολλές λέξεις,

μα και πολλές δεν τις βρήκα πουθενά .

Κι έτσι έγιναν ΣΚΟΡΠΙΕΣ κι οι σκέψεις μου .

Ποια δύναμη να βρω να τις μαζέψω,  

να τους δώσω εικόνα, 

μήπως συγκροτημένες με βγάλουν στην ακτή 

να μπορέσουν τα χέρια μου ν' ακουμπήσουν 

τη γη που απαρνήθηκα .

Για έναν ήλιο που με φώτισε και με ζέστανε

 για έναν ουρανό που μου χαμογέλασε 

κι όμως εκεί πάνω κινδύνευσα .

Μα στη γη δεν πετάω. 

Μόνο, αράζω -  βαλτώνω - μουχλιάζω.

 Μου λείπει ο αέρας από ένα πέταγμα 

μου λείπουν όλα αυτά που δεν έζησα

και που στριφογυρίζουν στο μυαλό.

Και είναι πόνος, είναι λύπη , είναι απόγνωση, 

είναι η ζωή που φεύγει  και φωνάζει 

«τρέξε να προλάβεις»  

 κι είναι  ένας κόμπος που σε πνίγει στο λαιμό 

και προσπαθείς κι αυτή τη νύχτα να κοιμηθείς

γιατί είναι αδύνατον πια να σκεφτείς ...

μόνο νιώθεις .

"Της νύχτας και του φεγγαριού" ~ Όρφέας Σπαρτιώτης- Ιωάννα Κρανίτη.

Τα τελευταία φεγγάρια 
σάλπαραν με τη γεννησή μας.

Και μεις μικρές κουκίδες
αναζητήσαμε φθίνουσες καταστάσεις
που καθόρισαν τον μαύρο ορίζοντα. 

Μετέωροι σε ακροβατών συνοικίες
να νοσταλγούμε τη γαλήνη του κοινού. 
Περπατάρηδες αλλοτινών εποχών 
να σμίγουμεμε το άσπρο του σύννεφου
πριν τον κατακλυσμό.

Όρφέας Σπαρτιώτης 

Τη νύχτα εκείνη
που επρόβαλε η γέννα μου,
της μοίρας το πάλαφρο αδράχτι 
κεντούσε ίσκιους και φωνές.
Μαλάζοντας στο νιόβγαλτο κορμί
στάχτη κι αλμύρα. 

Τ΄ ασήμι των ονείρων 
στα βήματα που έρχονται, 
την πόρτα μου ζυγώνουν ουρανoί.

Ιωάννα Κρανίτη